مبانی نظری معلولیت

تعريف معلوليت

طبق تعريف سازمان جهاني بهداشت؛معلوليت نتيجه يک اختلال يا ناتواني است که از انجام يک يا چند نقش طبيعي که مبتني بر سن و جنس و ساير عوامل فرهنگي و اجتماعي است کاسته يا جلوگيري مي‌کند.(سازمان جهاني بهداشت[1]،2001).

معلوليت معمولا همراه با عدم تمايل به شرکت دربرخي از فعاليت هاي اجتماعي ميباشد(قاسمي‌برقي وهمکاران،1390).جامعه ما تعريف وشناخت درستي از معلوليت نداردويک فرد معلول ازکودکي با برخوردهاي غلطي که ناشي از درک ناقص جامعه است،مواجه ميشود.بنابراين معلول خودرامحکوم به ناتواني وگاهي نياز به ترحم مي‌بيند(افروز، 1382).

معلوليت مجموعه‌اي از اختلالات  جسماني و ذهني است که فرد را از ادامه زندگي مستقل فردي و اجتماعي باز مي‌دارد.بنابراين؛اولا:فرد معلول با فرد عادي تفاوت هايي دارد و براي رفع نيازهاي روزمره زندگي اش نيازمند کمک هاي ويژه مي‌باشدوچنانچه کمک رساني به موقع انجام نگيرد با مشکلات متعددي مواجه خواهد شد؛ثانيا:معلوليت ممکن است حادث از عوامل ارثي،سوانح و بيماري ها باشد که فرد را با مجموعه‌اي از اختلالات جسماني-رواني- اجتماعي مواجه مي‌سازد که مانع از ادامه زندگي مستقل مي‌گردد و مشارکت او رادر يک يا چند فعاليت زندگي محدود مي‌سازد