مبانی نظری مروری بر روابط و مناسبات ایران و عراق

ایران و عراق‌ دو‌ کشور بزرگ و تاثیرگذار منطقه خود می‌باشند.رژیم بعثی عراق با قریب به 35 سال سـلطه بـلامنازع بر عراق و با خط مشی سوسیالیستی‌ و تجدید‌ نظرطلبانه در منطقه از جمله کشورهای برهم‌زننده نظم‌ سنتی‌ در منطقه،مشکلاتی برای منطقه از جمله راه‌اندازی سه جنگ در منطقه داشته است.به طور جد می‌توان گفت،عراق تنها کـشوری‌ بـوده‌ اسـت‌ که در چند دهه اخیر بـیشترین مـشکلات را بـرای ایران‌ ایجاد کرده است که اوج آن در جنگ 8 ساله تحمیلی نشان داده شد.جنگ سوم خلیج فارس در‌ سال‌ 2003 و سقوط صدام،منجر به تولد عراقی جدید بـا هـویت دمـوکراتیک و منش‌ جدید شد.برکناری حزب بعث باعث قدرت‌گیری شـیعیان در عـراق شد که جنبه‌های نفوذ و هم‌گرایی دو‌ ملت‌ و دولت را بیش از بیش فراهم نمود.عراق جدید با نظام دموکراتیک و پارلمانی‌ دیگر‌ به فکر ایـدئولوژی پیـشین خـود و وحدت جهان عرب نبود و فکر رهبری جهان‌ عرب‌ را‌ کنار گـذاشت.این خصوصیات باعث شد که به همان میزان از تلاطم‌های روابط بین عراق‌ و کشورهای همسایه کاسته شود.در این میان بـه دلیـل شـرایط مذکور روابط ایران و عراق‌ به‌ نزدیک‌ترین حالت ممکن از سال استقلال عـراق در سـال 1932 رسید.با این حال،این شرایط‌ بدین‌ معنی نیست که اختلافی بین دو کشور نباشد.

در این فصل به مروری بر روابط و مناسبات میان ایران و عراق پرداخته می شود در ابتدا به مروری کلی به پیشینه روابط ایران و عراق  پرداخته می شود در بخش بعدی به روابط سیاسی و امنیتی ،اقتصادی و فرهنگی بین ایران در دوران جنگ تحمیلی پرداخته شده و در ادامه  نیز به روابط این دو کشور بعد از جنگ تحمیلی و دوران پس از سقوط صدام پرداخته شده است.